Samimiyeti şüpheli hayallerin çıkmaz sokaklarında yakaladım gün doğumunu. Issızlaşamadım yeteri kadar, rüzgâr yalnızlaştırırken ruhumu....

Geç gelen farkındalığım, rastlantıların hükmünden aldığım fazlalıklara saldırıverdi. Bakıyorum ki beyinde tümör, zihinde mânasız, kayıp...

O balkon, sokak feneri, serseriler, çöp kutusu, inşaat, köpek sesleri, hemen ardından sessizlik, belli belirsiz yıldızlar. Ve kokun...

Farazi mazilerime dalıp dalıp, Soramadığım soruların çıkmazlarına bakıyorum. Kendime dilenip cevapsız kalıyorum, Zaman zaman... Gel zaman...

Aklımdaki duvarlardan gördüğüm pres, papatya çayırlarına hasretim ve o yalnız ağaç. Kendimi bildiğimi düşündüğüm zamanlar, silindiniz...

Günlerin yirmi dört kare akması rahatsız ediyor bu günlerde; Bu günler haftalara, haftalar aylara evriliyor. Evrilmesine evriliyor da...

Ay ışığını görmezden gelen, boş sokak feneri. Altında nice yaşanmışlık sonrası, yıpranmış ampul. Değiştireni yok ne yapsın? Altında nice...

Kolektif bilinçler havuzundan kura ile kazandığım bir anı vardı zamanında, hiç unutmam. Aklıma geldikçe fısıldarım eski püskü tellerimin...